Het is zoeken. Zoeken naar verbinding. Zoeken naar gezamenlijkheid. In gezamenlijkheid. Ik voel warmte als ik zoveel verschillende soorten mensen samen voor iets zie gaan. En het is misschien niet jouw vorm, of jouw manier van doen, maar het voelt goed om je niet alleen te voelen. Mensen in rode kleding in Den-Haag; mensen in verstilling in een kerk in Kampen; mensen op zondag tijdens een viering, mensen fietsend tegen de wind in, op weg van kerk naar kerk; jongeren die een biertje ploppen in Zürich en dansend met hun armen in de lucht ‘halleluja’ zingen en daar dan zelf van schrikken. Is dat doopsgezind?
Tijdens de ledenraad opent ds. Sonja van der Meulen met een verwijzing naar het concilie van Nicea. 1700 jaar geleden. Een plek waar allerlei mensen samenkwamen. Mensen van kleur, mensen die meerdere Goden aanhingen. En toch, toch werd er gezocht naar verbinding. Die wordt ook tijdens de ledenraad gezocht. Behalve geld en jaarverslagen gaat het vooral over manieren om bij elkaar te horen. Over zoeken naar zaken die ons verbinden. Want doopsgezinden horen bij elkaar, hoe raar het ook lijkt. Hoe verschillend men ook denkt over zoveel zaken. Hoe erg er ook van mening verschild kan worden. Doopsgezinden vinden van alles over van alles en van iedereen, maar blijven naast elkaar staan en laten elkaar niet los. Toch?
Een aantal predikanten stelde een geloofsbrief op voor vrede in Gaza. Voor vrede. Daar kan niemand tegen zijn, lijkt me. Een verademing. Iedereen in de Ledenraad leek een zucht van verlichting te slaken. Een poging om te komen tot iets gezamenlijks. Noem het gezamenlijk belijden. Onderteken, onderschrijf. Op persoonlijke titel, want doopsgezinden spreken alleen voor zichzelf en laten zich door niemand wat opleggen. Maar de behoefte is er. Om tot iets te komen wat ons bindt. En tegelijkertijd is dát juist wat doopsgezinden bindt. Verbondenheid in verscheidenheid.
En die verbinding is zo belangrijk. Want voor iemand nu met het ‘a-woord’ komt, en de hakken in het zand zet: autonomie is echt iets heel anders dan ‘laat me met rust, we redden ons wel’ en ‘wie ben jij om mij te vertellen wat ik moet denken’. Autonomie gaat over eigenheid van invulling. En dat staat samenwerken en verbinding helemaal niet in de weg. Die zijn zelfs broodnodig. Want alleen samen staan we sterk. Alleen door elkaar te ontmoeten en met elkaar te praten, met elkaar de samenwerking aan te gaan en met elkaar van mening te verschillen, komen we verder. Als we elkaar maar vast blijven houden. Want wij zijn doopsgezinden. Wij redden ons wel.
Tekst en beeld: Kalle Brüsewitz
